Die Wilde Jagd

 

 I de Zit um die häilige Tääg ume sind heftigi Stürm käi Sälteheit. D Lüt säged dänn als: Die Wild Jagd faari übers Land.

Zum eerstemool ha n i als chliine Bueb devo ghöört prichte. A äim vo dene früehne, feischtere Novemberobige isch es gsi, wo sich im Winter scho bezite feischter und ahnigsvoll über d Landschaft legged und der erschti Schnee s Loch zuemacht wie mer ännet em Rhy im Schwarzwald säit.

D Hustüre sorgsam verriegled und d Fäischter fescht verschlosse, simmer i der waarme Stube ghöckled. S Füür im Ofe hät luschtig knischtered und de Chouscht i der Stube zünftig ighäizt.

S Guggerzytli a der Wand; Tigg Tagg, Tigg Tagg hed langsam und gliechmässig d Stunde vor sich anezällt, wie wänns de Mäntsche i de Stube hed welle d Läbenszit uusrächne.

Und wie mer so fridlich do sitze und öisne Gedanke nooche hanged, ghöör ich dusse uf äinisch es Chnuuschte und es Grochse. Es hed bigoscht töönt, wie wänn e Moore mitere Chuppele Fäärli dur d Luft dur z flüüge chèèm, und es Toose und es Bruuse isch über s Huus zoge, as es d Schindle vom Dach gschränzt und em groosse Nussbaum vor em Huus en Ascht abträit hed.

Do hed de Grossvati uf z mool gsäit: Los nur, wie s jetzt dusse lätz duet! Esoo isch es wänn die Wild Jagd chunnt. Ghörsch wie de Wind gòòt? S joomered, als wäred alli Toote uf em Gottesacker uufgstande. Jo, s Wuetisheer faart über d Wält und mit ihm d Frau Holle und alli arme Seele. Gott gebne die eewig Rueh. Sie faared dur d Nacht und dur de Wind in d Eewigkeit.

Und dänn isch s Grosmueti i d Chuchi gange und hed aagfange im Chuchischaft chraame. Denoo isch sie vor d Huustüre use gange, und hed Mehl und Salz in Wind gströit zum das Tooteheer Fuettere.

Jo,

s isch en unbestimmti Zyt

s isch Winterszyt

I dene Taage hänked die Alte ihri Wösch nììd voruse. Sie wüssed : wänn die Wild Jagd es Chleidigsstuck mit sich mitnimmt, so bechonnt sie Macht über de Bsitzer und er muess scho bald sälber mit de Wilde Jagd mitfaare.