Im Glarnerland, hööch obe uf em Glärnisch, gits es Schneefäld, wo mer wit ume cha gsee.
Früener isch deet obe en Alpwäid gsii, wo iner Witwe us Linthal ghöört hed. Wänn sie im Sommer mit irem Vee z Alp gfaare n isch, hed sie iri Tochter, s Vreneli, immer begläitet. Was isch das für es Läbe gsii hööch obe uf de Alp, im Vreneli heds gar guet gfalle, das freie Läbe dobe i de wilde, freie Bèèrgwält.
Wänn drum im Spòòtsummer de Nutze packt worden isch und mer wider is Taal abgfaaren isch, hed sich s Vreneli fascht nììd chönne vo dem wilde Läbe uf der Alp lossääge.
Wänn dänn de Winter alles mit ere dicke wiisse Tecki zueteckt hed, hed s Vreneli voll Seensucht Richtig Glärnisch glueged, hed mit em Fuess uf de Bode gschtampfed und uf de Winter und de garschtig Schneepelz gschumpfe wo iri gliebt Alp zuetäckt hed.
Und so isch es choo, ass sich s Vreneli i sim Zorn äis im Spòòtherbscht in Chopf gsetzt hed, dem Winter «zTrotz und zLäid» uf em Glärnisch z mittst unter Iis und Schnee Blueme z pflanze.
D Lüt händ sie gwarnt und händ zuenere gsäit: «Me muess de Herrgott nììd versueche!» Aber sie hed gsäit: «Sigs em Herrgott lieb oder leid - jetzt gang ich graad z Trotz ufe.
Do nimmt die Jumpfere, es isch es bäumigs starchs Mäitli gsii, es groosses, chupfrigs Sännechessi über de Chopf, as es nììd nass wärdi, wänns chääm cho Schnäie. Wo sie aber dobe gsii isch, so heds deewèèg rèès aafoo schnäie, ass d Vrene vor Schèèri das Chessi nümme hed chönne abzieh. De nass, schwèèr Schnee hed das Mäitli z Bode truckt, und es isch ganz iigschnäit worde.
Me gseet uf em mittlere Glärnisch jez no es chliis viereggigs Schneefäld. D Lüt säge dem nur s Vrenelis Gärtli, ebe will die übermüetig Gärtneri drunder vergraben isch.
Quellen:
Ds Vrinelis Gärtli S. 66, Glarner Sagen, Kaspar Freuler und Hans Thürer, Verlag Baeschlin, Glarus 2001
Vrenelis Gärtli S. 216 Schweizer Sagen, Arnold Büchli, Verlag Sauerländer 1971
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen