Oberhalb vo Unterbäch, 1 Stund de Stutz duruuf, lyt en chly Wiler, luuter choolschwaarzi Hüttene, wie mer si im Oberwallis überall find. Deet söll en junge Pùùrscht, welle i de Temperzyt gebooren isch und ebe grad deet obe i dene Wintertaag am Holzhacke gsy isch folgend s passiert sy.
Wo n er bim Ynachte i sini Hütte zrugg chonnt, find er im Huus gegüber all Fäischter hell erlüüchtet und er ghöört e luschtigi, aber altmoodischi Musig. „Ee! Was isch iez daas,“ hed er bi sich sälber tänkt, isch dem junge Volch de Tüüfel im Lyb as si so spoot im Jòòr und dänn no i de Tämperwuche to verborge tanzet. Vorsichtig isch er zum Nòòchberhuus, uf d Schiterbygi uekletteret und welle dur s Fäischter i d Stube glotze. Aber d Fäischterschybe sind all mit ere graue Ysschicht überzooge gsy, as mer i de Stube nüüt hed chönne unterscheide. Aber do d Huustüür isch en Spalt wit offe. De Pùùrscht also d Schitterbygi abekletteret und lys is Huus tychet, numme schön süüferli, as in niemerts ghöört und dur die aaglänt Stubetüre i d Stube spanifèère. Uf em Tisch brännt e Cherze und deet im Egge de Gyger, wo zumene wilde Tanz uufspilt und en huufe Manne und Wybervölcher, wo sich wild im Chräis trüllet händ. Aber weder s Tanzvolch no de Gyger sind im bekannt gsy. Das sind käi Unterbächer und nììd die vo Eischoll gsy, als frömdi Gsichter, wo n er no nie gsee hed. Iez isch im au uufgfalle wie altmödig die agläit gsy sind. und iri Chläider sind alls mit Rauryf überzoge gsy und a de Rocksäum und Chräge, Hose und i de Hòòrspitze sind Yszäpfe phanget und au iri Finger händ usgsee wie Yszäpfe. Do, plötzlich gseet er es Mäitli wo n im bekannt vorchonnt, die deet mit de lange, schwaarze Hòòr und de groosse Auge. Ee, die glycht jo wie en Wassertropfe im andre miner Katrin, minem Gspuusi, wo nonig lang gstoorbe isch und dunde uf em Tootehoof begraabe lyt.
Yschalt isch s im de Rugge abgfaare und sini schlottrige Bäi händ in chum möge häiträge. D Huusporte fescht verrieglet und Fäischter fescht verschlosse isch er i sim Bett glääge, d Bettdecki bis über de Chopf zoge, und hed vo dem Tootevolch nüüt welle ghööre und doch hed er immer müesse a de Tootetanz und a sin verstoorbne Schatz tänke.
Do knarrt de Rigel, und lys chlopft s a d Stubetüür. Er hät de Schnuuf aaghaa und hed gluschteret. Do es chlopft nomol, scho echly energischer. Er hed nììd de Muet gha zum „Ine“ rüeffe. Vorschichtig gügslet er echly unter de Decki füre und spanifeeret geg d Porte übere, wo äismòòl wie vo Gäischterhand uufgoot und ine chont sini Gspaane die verstorbnig Katrin. D Yszäpfe a irem Gwand händ klirret wie fyni Glöggli. Und dem Pùùrscht isch es Wind und Wee worde und i siner Noot rüeft er: „Jesses Maria und Josef, wèèr bisch du?“ Da hed er en yschalte Schatte über sich verspürt. E chalte Luft hed sini Lippe berüert wie vomene Kuss.De Gäischt isch aagredt gsy und so hed er s Rächt ghaa vo sim Atem z schöpfe und mit im z rede. Do isch sini Angscht vergange und de Pùùrscht hed mit siner verstorbne Gspaanin bis zum Rosechranzlüüte am Morgen es langs Gspröch gfüert, aber de jung Pùùrscht hed gschwige und zu käim Mäntsch je es Wort verlute loo was er ghöört und was er ire versproche hed i säber Nacht. Vo dem Taag aa aber isch er en andere Pùùrscht gsy; er isch siner läbtig ledig und en feschte Fründ vo de aarme Seele blibe. No vili Jòòr spööter söll er uf sim Tootebett vo sinere Katrin verzellt haa, wo n er, wer wäiss i de Eewigkäit wieder troffe hed
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen