Andreasnacht

 

    

Geschter am 30. November isch Andreasnacht gsii. Wèèrs richtig aagattiged, cha i dere Nacht sin zuekünftig Brütigam gsee. Für das z mache gits verschideni Wèèg. S Becke Reegli hed mir gsäit, mer müess bim Andreas hinderem Rugge dure, imene Löffel, Wasser ines Gschirr schöpfe, s dörf debii natürli nüüt verschütted werde. Gnau chann is nümme sääge, was mer alles tuusigs hed müesse gnau mache, aber am Schluss hed mer müesse zum Heilige Andreas bätte.

Aber s Müllers Lisbeth, e Bekannti vo miner Mueter, hütt isch sie Meischterfrau, die hed gnau gwüsst, was    z machen isch.

Vo Bern isch die gsii. Die hed mängisch verzellt, wie s siis gmacht heig, für zum de gsee wo ihre Maa wèèrd.

I de Sankt Andreasnacht hed sie sich füdliblutt abzoge. Dänn hed sie mit em Hämblistock de Gadebode gwüscht und de Güder useträit, natürli muess mer dezue immer hindersi gòò. Dänn hed si Brot und Wii uf de Tisch gstellt und es Glaas Wii iigschänkt. Wänn sie das gmacht hed isch sie hindersi is Bett und hed gsäit:

Angerees i bitte di

Bettstatt i betritte di

Du mögescht mir verhälfe zumene Maa

Mit dem mer z Märit und z Chirche ga gòò

Isch er riich so chund er grittet

Hed Chüe so chund er gschrittet

Hed er nüüt, mein Gott schick en gliich.

So heb sis gmacht und do sei z äismòòl en junge Pürschtel am Tisch ghocked. Er heig vo de Sach uf em Tisch ggässe und truncke. Sie heig ihn nììd gchännt. Aber so plötzlich wie-n-er do gsi sig, so plötzlich sig er wieder ewegg choo. Und dee sig spöter ihre Maa worde.

Bin ere andere Jumpfere wo s gliiche gmacht hed, isch uf äinisch de Puur i d Chammere ine choo. D Jumpfere hed sich i ihrem Uufzuug natürlich fürchterlich gschämmt und isch furtgsprunge so schnell sie hed chöne.

Am nööchschte Morge hed sie s de Püüri verzellt.

Jetzt isch d Püüri gruusig verschrocke. Ganz verschmeied hed sie de Jumpfere gsäit: «De Maa isch die ganz Zit be mir gsii. Aber ich stirbe über churz oder lang. Du häsch äinewèèg din Maa gsee.»

Und esoo isch es dänn au choo. D Püüri isch glii drüberabe gstoorbe und de Puur hed d Jumpfere ghüròòtet.

 

Nach M. Sooder, Sagen aus Rohrbach