Me muess i de Nacht en Spiegel amene Chrüzwèèg vergrabe und druufstòò. Z`fürchte bruucht me sich nüüt; es cha äim nüüt passiere. Dänn chunnt – grad use gsäit – en Waage voll Tüüfel; aber äim öppis aatue chöned si nììd; sie händ käi Macht über äim.
Dehäim hänkt me de Spiegel uuf; me cha ne heetue, wo me wott. Dänn gseet me drinn alls, wo me gèèrn möchte wüsse: s Huus, wo dèè wont, wo gstole hed und wie-n-er vor d Tüüre chonnt. Mi gseet drinn, wie lang as e Mäntsch läbt, was amene Chrankne fèèlt und was guet für d Chranket isch.
De Zürcher Ueli hei e söttige Spiegel ghaa.
De Buechegrotjoggi het au en Spiegel gnoo und en i de häilige Nacht am zwölfi amene Chrüzwèèg in Bode too. Derno isch er druuf gstande und warte gsy, was passiert.
Wott me aber Wasser zum brunne finde, muess mer s andersch aagattige. „Vom Grüenspächt wäiss i nüüt z prichte“, hed mir en alte Puur gsäit, „aber vom Schwarzspecht. Das isch esoo: Du muesch en Spiegel chauffe un en drüü Taag in es Loch legge, wo en Schwarzspächt sis Hool hed. Nach drüü Taag chasch en nèè. Zeerscht losch en Hund in Spiegel luege,( will der erscht wo i de Spiegel luegt holt de Tüüfel). Dänn gseesch s Wasser laufe im Bode und wäisch, wo d brunne muesch.“
M. Sooder, Sagen aus Rohrbach S. 54
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen