Mer säit, wèèr i de Quatembertääg geboore säig chönn die Arme Seele gsèè, jo er chönn i de Tooteprozessione sogar äinzelni Lüt erchänne, sogar Lüüt wo no am Läbe sind und am Platz i de Reihe und a de Art wie si gange sind hed er chönne erchänne, wie lang ass si no zum läbe ghaa händ. Dene Seele cha mer hälfe. E gweiti Chèèrze aazünde oder sie aaspreche ( aber immer zeerscht säge: S eerschte und s letschte Wort ghöört mir) oder es vergälts`s Gott schäncke, mit so Sache chömeds em Himmel en groosse Schritt nöcher.
Früener hed uf der „Täschuneggu“ es Hüüsli gstande. Äismòòl i de Quatemberwoche (letzten Tage jedes Jahresquartals) hed dòò es Mannli am Obig, grad wo s hät welle go ligge, vor dem Hüüsli es bèèrze und chlaage ghöört. Es hed scho d Schuh abzoge und efang äi Strumpf i der Hand ghaa. Esoo isch s gschwind as Fäischter gsprunge, für z luege, was dänn dòò loos sei. Da gseet s unde e langi Räie Lüt verby gòò.
Die mäischte händ halb lut bettet, es paar aber au grüüsli brüelet. Z letscht sind etlich gsy, wo n er erchännt hed und zum Teil sogaar no gläbt händ. I dem Augeblick, wo s End vo dere Prozession am Hüüsli verby gange n isch, chonnt no grad gschwind äine derzuegloffe, wo käi Schue und nume äin Strumpf aaghaa hed, der ander hed er i der Hand träit.
Iez hed s Mannli am Fäischter gwüsst, wie spòòt as es isch. Und chùùrz drufabe isch es a der Pescht gstorbe wo zu säber Zit im Wallis gwüetet hed.
Sagen und Volkserzählungen aus Grächen, die Totenprozession zur Pestzeit
2.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen