Spinnerin im Mond

Spinnerin im Mond   

Imene Dorf hed emòòl es aarms, alts Wybli gläbt. Das hed äi äinzigi Tochter ghaa, Marie hed sie ghäisse. Sie hed de Mueter gholfe wo sie hed chönne und hed jede Taag fast zwöi Zäile Garn gspunne und de Fade isch so fyn und glychmässig gsy, ass es käin Verglych gèè hed.

Aber so flyssig d Marie au gsy isch, so isch sie doch i de Spinnstube, wo d Mäitli a de lange Herbst- und Winterobige,  zum spinne zäme choo sind, allewyl au die lustigscht gsy, vor allem wänn d Spinnrädli uf d Syte gstellt worde sind und bis spòòt i d Nacht ine tanzed worde-n isch. D Mueter hed das gaar nììd gern gsee, ass ihres Töchterli amigs so spòòt häi choo isch und immer bis i d Nacht ine tanzed hed.

Wo jetzt wider fascht en Winter verby gsy isch und Marie ihres Spinnraad gnòò hed, zum no äinisch i d Spinnstube z gòò, hed sie de Mueter müesse verspräche nììd wider bis i d Nacht fort z blybe.

Es isch flyssig gspunne worde, aber dänn sind d Pùùrschte mit ere Musig choo und d Mäitli händ müesse mit und zu dere schööne Musig tanze. D Marie hed nììd welle, wägem Verspräche wo sie de Mueter gèè hed, aber die andere händ sie überschwätzt. - Und so hed sie mit tanzed.

Schöön hed sie töönt die Musig i dere stille Stèèrnenacht und de Wind hed sie bis is Huus vo de Mueter träit und die hed sich chönne tänke, ass bi dem Tanz gwüss au d Marie ihres Chind nììd fèèlt. Also isch sie us ihrem Hüüsli choo zum ihres Chind go sueche.

Aber d Marie hed grüefft: "Äi Muetter, de Mond schynt jo no so hell und schöön. Gang nur efang,       ich chume graad.“

Do hed die Alt i ihrer Wuet gschroue: "Äi ass du Raabechind immer und immer im helle Mond müestisch sitze mit diner verfluechte Spinnstube oder bim Tüüfel und syner Grossmueter.“ Und wie die Alt de Fluech tòò hed, isch sie toot umghäit. D Marie aber isch mit sammt ihrem Spinnraad uf em Mond obe gsässe.

Dòò sitzt sie, dòò sinnt sie, dòò spinnt sie.

Wänn de Mond rächt hell schynt, cha mer sie gnau gsèè und all ihri wunderzaarte, überfyne Spinnfäde, die streut sie vom Mond abe uf d Eerde.

Und will die Gschicht stimmt, händ d Lüt dene Fäde früener  Mariefäde gsäit.

Ludwig Bechstein: Deutsches Sagenbuch 1853