Die drei Drachenfedern

Es isch emol en Maa,    

Do fangt das Gschichtli a,

Es isch emol e Chalb,

Jetz isch das Gschichtli halb,

Es isch emol en Stier,

Jetz isch das Gschichtli schier,

Es isch emol e Mus

Jetz isch das Gschichtli us.

Die drei Drachenfedern

Do hed vor Zyte en junge Pùùrscht gläbt, vo dem isch gsäit worde, er heb öppis ganz schlimms gmacht. Was er genau gmacht hed wäiss ich au nümme, uf jede Fall isch er wäge dem vom Chönig zum Tod verurteilt worde.

De Pùùrscht hed aber gsäit: „Das stimmt nììd, ich bin unschuldig“, und er hed de Chönig um Gnad pbätte.  „Guet," hed de Chönig gsäit, "dies Lebe söll dir gschänkt si, wänn du für mich uf de Glaasbèèrg goosch und im Drache wo deet wont zwöi Fròòge stellsch und mir die richtige Antworte bringsch. Fròòg ihn eerschtens; worum mini Tochter d Prinzessin immer chrank isch und fròòg ihn zwöitens; wo de Schlüssel vo minere Schatzchammere isch.“

De Pùùrscht hed die wit Räis zum Glaasbèèrg gèèrn welle aaträtte und hed sich sofort uf de Wèèg gmacht. Nachere Zit isch er an-es tüüfs Wasser choo, en See oder en bräite Fluss. Deet hed er am Ufer, imene Boot, en alte Maa aatroffe. „Guete Maa," hed de Pùùrscht gfròòget, "chasch du mich nììd überine uf die anderi Site öbere faare?“ „ Stiig nur y," hed de Fäärimaa gsäit, "wohìì gòòt d Räis?“ „Zum Glaasbèèrg söll i gòò.“ „Soso zum Glaasbèèrg wänd ihr gòò. Dänn fròòget doch de Drache wo deet obe wont, worum ich do scho so lang faare und d Lüt uf di anderi Site ruedere muess.“ „Das will ich gèèrn mache,“ hed de Pùùrscht gsäit und isch uf de andere Site vom See wider uusgstige. Und dänn isch er no so lang gange, bis er äntlich uf em Glaasbèèrg aachoo isch.

Uf em hööchschte Bèèrg isch es Huus gstande. I dem hed en alti Frau gläbt. „Jesses, du eebige Hagel, was wänd ihr denn do obe?“ isch sie verschrocke, "Ihr wüsset glaub nììd ass do en grüüslige Drache wohnt wo wit ume gfürchted isch. Wänn ihr dem unter d Auge chömed und er öi gseet, frisst er öi mit Hut und Hòòr uuf, gönd lieber wider häi bevor er chonnt."

Aber do hed ihre de Pùùrscht alles verzellt, was er de Drache im Uuftraag vom Chönig und vom Fäärimaa söll fròòge und er hed gsäit: „Für mich isch es äinerläi ob ich do obe oder deet unde muess stèèrbe, lönd mich do blybe, ich wills wenigstens probiere.“              

Do hed die alt Frau mit ihm Verbarme ghaa: „Herr Jeeminee du aarme Hagel, ich will luege, ass ich öi cha dure hälfe. Gänd nur guet Obacht uf alles was de Drache hütt z Nacht säit.“ Dänn hed sie de Pùùrscht unter em Bett versteckt.

Am Obig, isch de Drache häi choo: „Ich schmöcke, schmöcke Mäntschefläisch.“ Aber di alt Frau hed gschnell gsäit: „He, wèèr weiss was du wieder schmöcksch, es werdet geschter es paar Tropfe Bluet uf de Bode tropfed sy.“ Do hed sich de Drache beruhigt, isch here glääge und ygschlòòffe.

Wo-n-er tüüf gschlòòffe und vor sich ane gschnarchled hed, hed ihm die Alt gschnell e Fädere uusgrisse. „Aua! was chlüübsch mi au?“ "Ach bis mir nììd böös," hed do die Alt gsäit, "das ha-n ich im Traum gmacht.“ „So, was heds dir denn träumt?“ „Tänk nume, es isch en dumme Traum gsy," hed die alt gsäit, "ich ha träumt, ass d Prinzässin chrank isch und niemert weiss was ihre fèèlt?“ Do hed de Drache gsäit: „Jo, das stimmt, die isch scho lang chrank. Wenn de Chönig sie aber äntli würd lo hüròòte loo, so würd sie im Augeblick wider gsund.“

Nììd lang und de Drache hed wider gschlòòffe und gschnarchled, ass all Fäischterschybe vom Hüüsli zitteret händ – ZUPF - da hed ihm die Alt di zwöiti Fädere uusgrupft. „Aua! was willsch jetzt scho wider, ass mich zmittst i de Nacht chlüübsch?“ „Min liebe Trooscht, muesch entschuldige, ich ha nììd welle. Das muess ich im Traum gmacht ha. Ach, ich verstòòs jo sälber nììd; mir heds träumt, wo ächt de Schlüssel zum Chönig sinere Schatzchammere blibe-n isch?“ Do hed de Drache glacht und gsäit: „Das glaub ich wool, ass de Chönig de Schlüssel nììd findet; er isch im Sitzpolster vo sim Chönigsthron ygnäit.  De cha-n er no lang sueche." – Aber ez lòò mich in Rue schlòòffe.“

Nììd lang und de Drache hed wider tüüff gschlòòffe, wo- n im die Alt – ZUPF – e dritti Fädere uusgrisse hed. „AUA!!“ Jetzt isch de Drache so wüetig worde, ass er die Alt packt hed und sie hed welle zum Fäischter use rüehre. Wo sie sich aber wider entschuldiget hed, sie heb ihn im Traum zupft, hed er sich beruigt: „Aber verzell, was häsch damòòl träumt?“ „Jo du häsch recht," hed die Alt gsäit, "ich ha hütt z Nacht würklich gschpässigi Träum. Tänk nume, daamòòl heds mir träumt, en alte Fäärimaa müess scho vili Jòòr lang immer hin und her übers groosse Wasser faare und er wäiss gar nììd wie-n er vo dere Aarbet cha erlööst werde.“ „Jo, das stimmt," hed de Drache gsäit, "de Fäärimaa ruederet scho mee wie hundert Jòòr d Lüt über s Wasser. Worum aber au git de Narr nììd emòòl imene andere s Rueder i d Hand, stygt us em Boot und säit: So, jetzt faarsch du. Dänn wèèr er für alli Zite erlööst.“

Jetzt hed ihn die alt Frau äntlich in Rue glòò und de Drache, hed bis zum helle Morge gschlòòffe. Nach em Zmorge isch er wie immer furtgfloge und hed sich bis zum Obig nümme lo blicke lòò.

De Pùùrscht isch unterem Bett före choo und hed gsäit: „Danke viel Mòòl gueti Frau, ich ha-n alles ghöört, was de Drache hütt i der Nacht gsäit hed. Und ihr müend wüsse, wenn de Chönig sie s Wort haltet, ha-n-ich öi mis Läbe z verdanke.“ "Isch scho guet, das ha-n-ich doch gern gmacht," hed die Alt gsäit, "und lueg do, die drüü Fädere wo-n-ich im Drache uuszupft ha, die will ich dir schänke. Sie werdet dir Glück bringe.“ De Pùùrscht hed die Fädere gnòò, hed sich vo de alte Frau uf em Glaasbèèrg verabschidet und hed sich uf de Häiwèèg gmacht.

Am Ufer vom groosse Wasser hed ihn de Fäärimaa gfròòget, was für en Antwort ihm de Drache gèè hed. Aber de Pùùrscht hed gsäit: „Faar mich nur zeerscht öbere, uf de andere Siite, will ich dir alles verzelle.“ Und wo-n er uf de andere Siite wider us em Boot gstige isch, hed er gsäit: „Also Fäärimaa, los zue; wänn ihr s nööchschte Mòòl wider öpper öbere faared, dänn styged ihr vor ihm ass Land und säged: „So jetzt faar du.“ so sind ihr für alli Zyt vo dere Arbet befreit.“ Do hed sich de alt Fäärimaa bedankt und er hed ihm Glück für sin Wèèg gwünscht.

Es isch nììd lang gange, bis de Pùùrscht im Chönigsschloss aachoo isch. Deet hed er hòòrgenau prichtet, was ihm begegnet isch und was für Antworte de Drache ihm uf d Fròòge vom Chönig gèè hed. De Chönig hed sofort s Polschter vom Chönigsthron lo uufschnyde lòò und hed wöörklich de Schlüssel zu sinere Schatzchammere gfunde. Dänn hed er de Prinzessin en Maa zum hüròòte gèè und vo Stund a isch sie gsund gsy. Aber au de Chönig hed sis Wort ghalte. Er hed dem tapfere Pùùrscht sis Läbe gschänkt und ihn dezue no rych belòònt, will er für ihn uf de Glaasbèèrg gange isch und sich is Huus vom bööse Drache getrout hed.

Ass de jung Pùùrscht no vili Jòòr lang glücklich und i grossem Rychtum hed chönne läbe, das hed er vor allem de Glückswünsch vom Fäärimaa und de drüü Fädere vom Drache chönne verdanke.

Übersetzt und bearbeitet von Jürg Steigmeier

Schwäbisch -Alemannisches Volksmärchen, gesammelt von F. G. Brustgi, Kohlhammer Stuttgard 1976