Die drei Raben

Es isch emòòl es Mäitli gsy, das hed sin Vater, solang s hed chönne tänke, nur immer truurig gsee. Äntli hed s de Vater emòòl fròògt, worum ass er immer so truurig isch und dòò hed s vernòò, ass es no drüü Brüedere ghaa hed, wo vom Vater äinisch imene bööse Zorn all zu Gwaagge (Raabe) verwünscht worde sind.

Vo dem Augeblick aa, hed s dihäi e käi Rue mee gfunde, und ohni ass es de Vater gmerkt hed, hed sich s Mäitli uf de Wèèg gmacht, zum sini Brüedere go sueche. Am Obig isch s zumene Wald choo. Drininne hed e Fèè gwont wo dem Mäitli scho immer guet gsy isch; bi ire hed s Mäitli inere Laubhütte dörfe übernachte, und wo s Mäitli ihre am nööchschte Morge vo irne Brüedere verzellt hed, hed si s Mäitli bis an Rand vom Wald gfüert und hed deet zuenem gsäit:

„Graaduus über s Feld und zmittst im Feld

dòò stönd die drei schöönschte Linde uf der Welt.“

und dänn hed sis eläige lo witergòò lòò.  Und wo s no en halbe Taag gloffe-n isch, gseet s zmittst uf emene wite Fäld drüü alti Linde stòò, und uf jedere isch en Raab gsässe. Wo s aber nööcher here chonnt, sind d Raabe vo de Linde abe zflüüge choo, sind ire uf d Achsle und d Hand ghocket und händ aagfange rede: „Èè lueget doch! Euses hèèrzeliebe Schwöschterli isch choo und will öis erlööse.“ „Ums Gotts Wille,“ hed s Mäitli gsäit, „weles Glück das ich öi gfunde ha. Bitti säget mir doch, wie muen is aafòò, ass i öi cha erlööse?“

„Bim Äich! Daas isch es schwèèrs Stuck, aber wotsch öis Eer und häilig hälfe, so dörfsch drüü

Jòòr lang e käis Mäntschewoort rede, und säisch nu äis äinzigs Woort, so müend mir öiser

Läbtig lang Raabe blybe, und du dörfsch öis dòò nümme choo bsueche.“ „Das will ich öi z lieb gèèrn tue,“ hed s Mäitli gsäit, hed irne Brüedere Läbwool gsäit und hed sich wider uf de Häiwèèg gmacht.

Wider isch es i de Wald choo, wo d Fèè dinn gwont hed. Aber deet wo no die letschti Nacht d Laubhütte gstande-n isch, isch iez es prächtigs Schloss gsy. Us dem isch grad e Schaar Jäger

use zritte choo und de Äinti hed s Jagdhorn blòòst, das es dùùr de ganz Wald töönt hed. Voruus aber isch de Herr Graaf gritte, dem wo das Schloss und de Wald und s ganze Land ghöört hed.

Wo dèè das Mäitli gseet isch er hère grittet und hed gfrogt: „Wohèèr chonnsch du und was wotsch du dòò?“ Eläi s Mäitli hed käi Antwoort gää und hed sich nur eerfüürchig vor em Graaf verbüügt, wie s sich s ghöört hed zu säbne Zite und de Graf hed sich nììd chönne sattluege esoo schöön hed s Mäitli uusgsee. De Graaf aber hed gsäit: „Hè nu, wänn der de Herrgott au s Muul zuebschlosse hed, so wäisch ämel wie mer sich vor emene Graaf benimmt, und wänn mit mir uf mis Schloss wotsch choo, so söll s di nììd röiie.“

Mit Chopfnicke hed s Mäitli jòò gsäit und de Graaf hed si is Schloss ue zu siner Mueter pròòcht. Wider hed sich s Mäitli verbüügt, hed aber käi Wort gsäit. Die alt Grääfin aber hed gfròòget: „Bueb! Wohèèr bringsch du das Mäitli? S schynt mer die hed e schwèèri Zunge. Was söll e settigi uf öisem Schloss?“ „Si söll mini Frau wèèrde," hed de Graf gsäit, "Lueget si nu aa Mueter, isch si nììd hèèrzallerliebscht? Und wänn si au nììd cha rede, so hed si doch käi Fèèler.“

Dòò druuf hed die alt Grääfin s Muul verhebt. E häimlichi Wuet aber isch i irem Hèèrze blibe. Am nööchschte Taag hed de Graaf mit hooche Fröide si Hoochsig gfyret. Aber s Hoochsig isch chuum dure gsy, dòò isch en Uusbrüeli vom Kaiser choo. Dèè hed all sini Undertaane zumene groosse Chriegszùùg lo ufpiete lòò und au de Graaf hed siner Frau müesse Läbwool säge. Imene Diener aber hed er gsäit, er söll siner junge Frau Soorg haa, wie sine Auge.

Aber chuum isch de Graaf fort gsy, hed die alt Grääfin irem häimliche Erger uf das Mäitli freie Lauf glòò. Si hed de Diener bestoche und wo die jung Grääfin über s Jòòr es hèèrzigs Büebli

geboore hed, hed s de Diener de junge Grääfin uf Befèèl vo der Alte ewèg gnoo und hed s use in Wald träit, ass es die wilde Tier söttet uuffrässe.

Bald drufabe isch de Graaf häichoo und die alt Grääfin hed zuenem gsäit: „Dis stumme Wyb isch es Zauberwyb! Si hed dir es toots Chind geboore!“ Und wo de Graaf nach em Diener rüefft, hed de säb gsäit: „Jòò, Herr Graaf s stimmt. Dusse im Wald lyt s. Deet ha-n-i-s begraabe.“

Wider isch es Jòòr verby gange und de Graaf isch zum zwöite Mòòl Häi choo. Dòò hed aber underzwüsche sini jungi Frau es zwöits Büebli geboore, wo de Diener wider hed müesse in Wald use trèège und die alt Grääfin hed gsäit: „Dis stumme Wyb isch mit em Tüüfel! ires zwöite

Chind isch gar käi Chind gsy sondern e hòòrigs Tier!“ Und de Diener hed gsäit: „Jòò, Herr Graaf s stimmt. Es isch en schwaarze Hund gsy, dusse im Wald ha-n-en verscharret.“

Iez isch de Graaf i d Wuet choo und er hed befole, das sini Frau grad näbet de underschte Magd im Schloss söll diene.

Wider es Jòòr spööter isch de Chrieg vom Kaiser uus gsy und de Graaf isch als Syger häi uf sis Schloss zrugg choo. Sini Frau aber hed underzwüsche ires dritte Büebli geboore, wo de Diener wider in Wald use träit hed, und die alt Grääfin hed wider gsäit: „Dis stumme Wyb verdient de Tood! Ires dritte Chind isch es gaarschtigs Unghüür gsy!“ Und de Diener hed gsäit: „Jòò, Herr Graaf s stimmt. S isch grad dur s Fäischter use in Wald gfloge.“

Iez hed de Graaf sini Frau im Turm lo yspeere lòò, well er si am nööchste Taag hed welle bi läbtigem Lyb verbränne.

Wo am nööchschte Morge de Holzhuuffe uufpige gsy isch, hed er si lo use füere, in Schlosshoof wo di grooss Linde gstande n isch und s ganze Gricht. Denn isch de Herold füre gstande, hed de junge Grääfin ires Toodesurteil vorglääse und hed zum Schluss no all Lüt gfròòget, ob öpper dòò isch wo für das Mäitli chönn züüge! Aber all händs gschwige, känn Schnuuf hed mer mee ghöört so lysli sind s woorde.

De falsch Diener hed scho welle d Schyterbygi aazünde. Aber dòò! Äismòòl töönt vo witewèg es Jagdhorn und wie de Sturmwind sind bald drei Ritter in Schlosshoof ine gjagt: i silberblanke Rüschtige, uf schneewysse Ross. Die händ all drei en Raab als  Wappetier uf irem Schilt träit, und jede hed uf em Aarm e wunderlieblichs Büebli ghaa. Und no vor de Diener hed chönne umeluege, hed in eine mit siner Lanze uufgspiesst, und all drüü händ grüefft: „Dòò sind mir, liebi Schwöschter! Hütt sind di drüü Jòòr ume, du dörfsch wider rede und dòò häsch au dini Chinder wider zrugg; d Fèè im Wald hed si dir underzwüsche uufzoge!“

Ihr chönd öi tänke, daas isch e Fröid und e Fäschte gsy! Di alt Grääfin aber hed gmacht das si devoo chonnt und niemee hed mer öppis vo ire ghöört.

„Graaduus über s Feld aber und zmittst im Feld

dòò stönd no immer: die drei schöönste Linde uf der Welt!“

Jürg Steigmeier

Quelle

Nr. 6 Kinder- und Hausmärchen aus der Schweiz, Sauerländer Verlag Aarau 1869, Otto Sutermeister, St. Gallen (nach A. Hennes Gedicht „Schön Frida“ in: Lieder und Sagen aus der Schweiz 1827, S. 103.)